بررسی تأثیر استفاده از پپتید نشانه پروترومبین انسانی بر کارآیی ترشح فاکتور ۹ انسانی در رده سلولی hek۲۹۳t

هدف: به‏طور عمده پروتئین‏های یوکاریوتی دارای پپتید نشانه هستند که نه تنها نقش محوری در کارآیی ترشح دارند بلکه در بیان پروتئین نیز اهمیت دارند. فاکتور 9 انعقادی، گلیکوپروتئینی است که نقش محوری در مسیر انعقاد خون ایفا می‏کند. نقص یا کاهش تولید فاکتور 9 منجر به بیماری هموفیلی b می شود. در این پژوهش، با هدف افزایش و کارآیی ترشح پروتئین فاکتور 9، عملکرد پپتید نشانه پروترومبین انسانی در سامانه بیانی هترولوگ بررسی شد. به این منظور، کارآیی ترشح پپتیدهای نشانه ابتدا با برنامه های رایانه ای signalp و predisi و سپس به‏صورت عملی ارزیابی شد. مواد و روش ها: با استفاده از روش های مولکولی، تکثیر پپتید نشانه پروترومبین انسانی و الحاق آن به بخش بالغ cdna فاکتور 9 انسانی انجام شد. سپس قطعه کایمریک حاصل در مقایسه با فاکتور 9 انسانی با پپتید نشانه بومی در رده سلولی hek293t تحت تنظیم پروموتر سیتومگالوویروس (cmv) در شرایط گذرا به‏طور عملی آزمایش شد. با استفاده از نرم افزارهای پیشگویی کننده مبتنی بر الگوریتم شبکه های عصبی، امتیازی برای جایگاه برش و کارآیی ترشح پپتید نشانه پروترومبین انسانی و بومی فاکتور 9 ارزیابی شد. میزان فاکتور 9 بیان شده در محیط کشت سلول های نوترکیب با rt-pcr و الایزا بررسی شد. نتایج: بررسی های رایانه ای پیشگویی نمود که پپتید نشانه پروترومبین انسانی در مقایسه با پپتید نشانه بومی فاکتور 9 کارآمدتر است. این پیشگویی با استفاده از روش های rt-pcr و الایزا علیه rna کایمری و نیز پروتئین نوترکیب fix به ترتیب تأیید شد. نتیجه گیری: تحقیق حاضر نشان داد که پپتید نشانه پروترومبین انسانی نسبت به پپتید نشانه بومی پروتئین فاکتور 9از کارآیی بالا تری برخوردار است. این موضوع با پیش بینی های حاصل از برنامه های رایانه ای مطابقت دارد. نتیجه این جایگزینی می تواند در فاز بیان پایدار بررسی شود.